Παρασκευάς Μενιουδάκης: Ο πρωτοχορευτής του Ρεθύμνου από το Κάτω Βαλσαμόνερο!

Ο Πρωτοχορευτής Παρασκευάς Μενιουδάκης, γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1934, στο χωριό Κάτω Βαλσαμόνερο του Δήμου Νικηφόρου Φωκά του Νομού Ρεθύμνου.
Υπήρξε γεωργός και κτηνοτρόφος από πολύ μικρή ηλικία. Εκτός από δεινός χορευτής υπήρξε και ραδιοτεχνίτης.

Φίλος και κουμπάρος με τον Λευτέρη Γαγάνη, που ήταν ο μεγαλύτερος έμπορος ηλεκτρικών ηχητικών συσκευών της εποχής εκείνης στο Ρέθυμνο, του επέτρεπε να
έχει άμεση επαφή και γνώση της Κρητικής μουσικής και δισκογραφίας. Με το χορό άρχισε να ασχολείται το 1948 περίπου σε ηλικία 14 ετών.

Ήταν ψηλός, καστανόξανθος, σεμνός, αξιοπρεπής με μια χαρακτηριστική αντρίκια κορμοστασιά. Επιβλητικός θα λέγαμε και γεννημένος για τον χορό.

Η κυρία Ιωάννα Βαλαρή, Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου, του οποίου ήταν χορευτής τον περιγράφει σαν ένα χαρούμενο και γελαστό άνθρωπο,
πολύ αγαπητό, ευγενικό, ανάλαφρο χορευτή που δε δημιουργούσε ποτέ παρεξηγήσεις.

-Ήταν, καταλήγει, μαζί με τον Δάσκαλό του, το Σταμάτη Παπαδάκη από την στόφα εκείνη των χορευτών, που δεν ξανασυνάντησα μέχρι σήμερα.
Ο χαρακτήρας του τον έκανε αγαπητό σε όλους και σε συνδυασμό με το μοναδικό ήθος του, έκανε εύκολα φίλους.
- Ο Παρασκευάς χόρευε για να εκφραστεί και όχι για να επιδειχτεί λένε όσοι τον γνώρισαν.

Το χορευτικό πρότυπο του ήταν ο περίφημος Σπηλιανός Πρωτοχορευτής, Σταμάτης Παπαδάκης και του οποίου, κατά γενική ομολογία, υπήρξε διάδοχος.

Τα χορευτικά βήματα του Παρασκευά και του Σταμάτη, συναντήθηκαν γύρω στο 1958 οπότε και γνωρίστηκαν και από τότε, έγιναν «ένα» για πάντα.

Η βαριά ευθύνη του ονόματος του δασκάλου του ήταν για τον Παρασκευά ένα στοίχημα, που έπρεπε να κερδίσει … και το κέρδισε!

Ο Σταμάτης είχε βάλει πολύ ψηλά τον πήχυ της τέχνης του Κρητικού χορού. Αν και μαθητής ενός «γίγαντα» της Κρητικής χορευτικής παράδοσης κατάφερε και ξεχώρισε
δίνοντας μια εντελώς δική του προσέγγιση στη τέχνη του χορού, ένα δικό του στυλ και ύφος, μια διαφορετική χορευτική σφραγίδα, με εμφανείς, όμως
τις στέρεες και γερές βάσεις της «Σχολής» του μεγάλου του Δάσκαλου.

Σίγουρα η θητεία του δίπλα στο Σταμάτη ήταν μια εμπειρία ζωής, μια μεγάλη παρακαταθήκη, προίκα και κληρονομιά. Όμως αν δεν ήταν «γεννημένος χορευτής» δεν
θα έγραφε τη δική του ιστορία στον Κρητικό χορό. Φυσικά και ο Σταμάτης δεν τον επέλεξε τυχαία σαν το ταίρι του.

Με τη σύζυγο του Χρυσούλα Πανταλού, δημιούργησαν μια αξιόλογη οικογένεια και απέκτησαν δυο παιδιά, τον Σήφη και τον Μαρίνο.

Σε φίλους του είχε εμπιστευθεί πως αν τα δυο αγόρια του είχαν γεννηθεί κορίτσια, θα τα ονόμαζε Ελλάδα και Κρήτη, πράγμα που μαρτυρά τη μεγάλη του αγάπη
για τον τόπο του και την Πατρίδα του.

Το 1967 σε ηλικία 33 ετών δημιούργησε δικό του δισκοπωλείο στο Ρέθυμνο στην οδό Καστρινογιαννάκη και αργότερα από το 1976 ως το 1980 στο Ηράκλειο,
το δεύτερο στην Στοά της Πλατείας Δασκαλογιάννη.

Ο Παρασκευάς χόρευε με την ομάδα του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνου αλλά και όποτε του ζητήθηκε, χόρεψε και με τη θρυλική χορευτική ομάδα της Ιστορικής και Λαογραφικής
εταιρείας Ρεθύμνου (ΙΛΕΡ).

Ένας πρωτοχορευτής του επιπέδου του Παρασκευά δε θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητο τον Παγκρήτιο Όμιλο Βρακοφόρων των Χανίων, που συγκέντρωνε την
αφρόκρεμα της παραδοσιακής χορευτικής Κρητικής Σκηνής την εποχή εκείνη.

Επιμέλεια κειμένου: Γρηγόρης Αλυσσανδράκης
Βασισμένο στις πολύτιμες πληροφορίες του Μανώλη Τζιράκη.